Ze had juist boodschappen gedaan in de supermarkt, met haar mama.
Ze zal ongeveer 6 jaar oud zijn geweest, dit prachtige roodharige sproetige beeld van onschuld.
Het stortregende buiten.
Je weet wel, dat soort regen dat goten en afvoerputjes doet overstromen, zo haastig om de aarde te raken, dat het geen tijd had om de straal zachter te zetten.
We stonden allemaal onder deze luifel aan de ingang van de supermarkt. We wachtten, sommigen geduldig, anderen 'geïrriteerd', omdat de natuur de toch al zo haastige dag danig in de war had gegooid.
Meestal word ik wat dromerig als het regent. Dan geniet ik van het geluid, met het denkbeeld dat de hemel zoalle vuil en stof van de wereld afspoelt. Herinneringen van 'rennen en spetteren' als een 'kind' zo zorgeloos, spelen in mijn gedachten, als een welkome onderbreking van een voorbije dag met al zijn zorgen en stress.
Haar stemmetje was zo mooi toen ze de hypnotische trance onderbrak waar we allemaal in gevangen zaten.
'Mama, laten we door de regen rennen,' zei ze.
'Wat ?' vroeg Mama.
'Laten we door de regen gaan rennen!' herhaalde ze.
'Nee, lieverd. We wachten tot het minder wordt' antwoordde mama.
Het kind wachtte een minuutje en herhaalde:
'Mama, laten we nu door de regen gaan en rennen.'
'We worden doornat als we dat doen,' zei mama.
'Nee, dat zullen we niet, mama. Dat is niet wat je vanmorgen zei,' sprak het meisje terwijl ze aan haar mama's arm trok.
'Vanmorgen? Wanneer zei ik dan dat we door de regen konden rennen en niet nat zouden worden?'
Het meisje zei kalmpjes: 'Weet je het niet meer? Dat je met papa praatte over zijn kanker en je zei:
'Als we hier samen doorheen komen, dan komen we door alles heen!'
Iedereen was opeens muisstil.
Ik zweer dat je niets anders meer hoorde dan de regen.
We stonden allemaal muisstil.
De volgende minuten bewoog niemand en ging ook niemand weg.
Mama dacht even na over wat ze zou antwoorden.
Sommigen zouden het weg lachen of haar voor gek uitmaken.
Sommigen zouden misschien zelfs negeren wat ze zei.
Maar dit was het moment van bevestiging in een kinderleven.
Een moment van onschuldig vertrouwen, dat wanneer het gevoed en verzorgd wordt, zal bloeien in geloof in de goede dingen en hoop in het leven.
'Lieverd, je hebt gelijk.
Laten we door de regen rennen.
Als het zo moet zijn dat ze ons vanuit hierboven nat laten worden, wel, dan hadden we misschien juist een wasbeurt nodig,' zei mama.
Daar gingen ze.
We stonden allemaal te kijken en te glimlachen, toen ze daar vooruit sprongen tussen de auto's door, en jawel, door de plassen. Ze hielden hun boodschappentassen boven hun hoofd. Ze werden doornat.
Maar ze werden al snel gevolgd door anderen, die schreeuwden en lachten als kinderen, onderweg naar hun auto's.
Ja, ik ook.
Ik rende en werd nat. Ik had ook een wasbeurt nodig.
'Mama, laten we door de regen rennen,' zei ze.
'Wat ?' vroeg Mama.
'Laten we door de regen gaan rennen!' herhaalde ze.
'Nee, lieverd. We wachten tot het minder wordt' antwoordde mama.
Het kind wachtte een minuutje en herhaalde:
'Mama, laten we nu door de regen gaan en rennen.'
'We worden doornat als we dat doen,' zei mama.
'Nee, dat zullen we niet, mama. Dat is niet wat je vanmorgen zei,' sprak het meisje terwijl ze aan haar mama's arm trok.
'Vanmorgen? Wanneer zei ik dan dat we door de regen konden rennen en niet nat zouden worden?'
Het meisje zei kalmpjes: 'Weet je het niet meer? Dat je met papa praatte over zijn kanker en je zei:
'Als we hier samen doorheen komen, dan komen we door alles heen!'
Iedereen was opeens muisstil.
Ik zweer dat je niets anders meer hoorde dan de regen.
We stonden allemaal muisstil.
De volgende minuten bewoog niemand en ging ook niemand weg.
Mama dacht even na over wat ze zou antwoorden.
Sommigen zouden het weg lachen of haar voor gek uitmaken.
Sommigen zouden misschien zelfs negeren wat ze zei.
Maar dit was het moment van bevestiging in een kinderleven.
Een moment van onschuldig vertrouwen, dat wanneer het gevoed en verzorgd wordt, zal bloeien in geloof in de goede dingen en hoop in het leven.
'Lieverd, je hebt gelijk.
Laten we door de regen rennen.
Als het zo moet zijn dat ze ons vanuit hierboven nat laten worden, wel, dan hadden we misschien juist een wasbeurt nodig,' zei mama.
Daar gingen ze.
We stonden allemaal te kijken en te glimlachen, toen ze daar vooruit sprongen tussen de auto's door, en jawel, door de plassen. Ze hielden hun boodschappentassen boven hun hoofd. Ze werden doornat.
Maar ze werden al snel gevolgd door anderen, die schreeuwden en lachten als kinderen, onderweg naar hun auto's.
Ja, ik ook.
Ik rende en werd nat. Ik had ook een wasbeurt nodig.
Omstandigheden, of mensen kunnen je geld, je materiële bezittingen en je gezondheid wegnemen.
Maar niemand kan ooit jouw dierbare herinneringen wegnemen...
Vergeet daarom niet 'tijd' te maken om momenten vast te houden en elke dag herinneringen te creëren.
Voor alles en voor elk ding onder de hemel is er een seizoen en een tijd.
Bewaar de zonnige dagen voor donkere momenten.
Een vriend zond mij deze boodschap om mij te herinneren aan 'het' leven en de waarden in het leven...
Samen een glaasje wijn, of gewoon iets fris, een gezellige BBQ met familie, buren en vrienden, een terrasje, genietend van dagelijkse dingen
En beetje humor...
Ik hoop dat je het apprecieerde.
IK HOOP DAT JE STEEDS DE TIJD NEEMT OM OOK DOOR DE REGEN TE RENNEN !
Ze zeggen dat het een minuut duurt om een speciaal persoon te vinden, een uur om diegene te waarderen, een dag om van hem/haar te houden, maar een heel leven diegene te vergeten.
Néém tijd om te leven!
Hou contact met vrienden, je weet nooit wanneer je elkaar nodig hebt.
Aangezien van het 'concert des levens' niemand een programma heeft.
Voor alles en voor elk ding onder de hemel is er een seizoen en een tijd.
Bewaar de zonnige dagen voor donkere momenten.
Een vriend zond mij deze boodschap om mij te herinneren aan 'het' leven en de waarden in het leven...
Samen een glaasje wijn, of gewoon iets fris, een gezellige BBQ met familie, buren en vrienden, een terrasje, genietend van dagelijkse dingen
En beetje humor...
Ik hoop dat je het apprecieerde.
IK HOOP DAT JE STEEDS DE TIJD NEEMT OM OOK DOOR DE REGEN TE RENNEN !
Ze zeggen dat het een minuut duurt om een speciaal persoon te vinden, een uur om diegene te waarderen, een dag om van hem/haar te houden, maar een heel leven diegene te vergeten.
Néém tijd om te leven!
Hou contact met vrienden, je weet nooit wanneer je elkaar nodig hebt.
Aangezien van het 'concert des levens' niemand een programma heeft.
No comments:
Post a Comment